Lúas do Orzán

Na obra dramática de Xesús Pisón pódense identificar dúas etapas. A primeira, iniciada en 1980, está composta por obras burlescas que se inscriben na tradición de escárnio e maldizer galega. A partir de 1994, a súa escrita vira radicalmente cara a un estilo máis áspero e combativo, reflectindo a súa visión do poder como algo que emana tanto do exterior como da natureza humana, fixando o horror como característica da nosa especie. Na escolma presente, seleccionada polo propio autor, inclúense: ""CARTA A MARÍA CASARES"", un prólogo que denuncia o maltrato ao teatro en Galiza ""Como Jekyll e Hyde"", ""A Vía Láctea"" e ""Tatuaxes"", que abordan os aspectos destrutivos do amor ""Materna"", que trata os conflitos entre nais e fillos ""animal VACÍO"", un cántico desesperado nacido entre ruínas ""Ollos"", sobre a alienación no primeiro mundo e ""Danza da mentira"", onde emerxe a barbarie. Dende os seus comezos literarios, Pisón abandona os medios tradicionais do teatro, sentindo que obstaculizan a súa expresión. Algúns críticos incluso consideran que moitos dos seus textos transcenden aos xéneros literarios tradicionais. Asumindo esta fractura, o autor busca provocar un cuestionamento do teatro convencional e promover a renovación dramatúrxica e escénica en Galiza.